Table of Content
Heartbroken
Table of Content
อยู่เป็น ผกากลางสวน งดงามรามรวน มวลดาวน้อยใหญ่
วันหนึ่งเจ้าชาย งดงามเยาว์วัย เข้าไปสู่นั้น
ผกางามงด สดสุดผุดผ่อง ส่องเห็นองค์ท่าน สั่นชื่นหัวใจ
“เจ้าชายองค์งาม โปรดเด็ดข้าไป ถวายดวงใจ ให้ไปท่านแล้ว”
ท่านเพียงดอมดม ก็สุดสดใส ผกาเยาว์วัย ดีใจสุขล้น
ว่าได้มีคน รูปงามตามตน สู่ชอบความงาม
แต่แล้วเขา ก็ไป ผกาเยาว์วัย ยังถวิลหา
“ข้ายังรอ รอท่านกลับมา ยังรออยู่ข้า รักท่านเหลือล้น”
นานแสนนาน กาลเวลาผ่าน ผกาทำงาน เลี้ยงดูเลี้ยงต้น
ฝึกตนฝึนฝน ตามวัยของตน ลืมเรื่องรักไป
แต่ในทุกวัน ก็ยังถวิล หาเจ้าธรนินทร์ ผู้เคยผ่านมา
“โอ้เจ้าของข้า ท่านไม่กลับมา ฉันนั้นผวา ทุกข์ใจยิ่งนัก”
วันคืนผ่านไป ผกาทรามวัย ลงไปทุกวัน
แต่ยังคงฝัน ถึงวัน ที่เจ้าชายองค์นั้น จะกลับมาสู่ตน
ไม่มีเจ้าชาย องค์ไหนอีกแล้ว ที่ผกานั้น สุดสั่นหวั่นไหว
“คนอื่นจะดี มีความเท่าใด ฉันไม่เคยให้ ใจใครทั้งนั้น”
วันคืนเดือนผ่าน ผกางดงาม ยังฝันวันวาน ซมซานจะคว้า
แต่แล้วก็มา เจ้าชายกลับหา ผกาอีกครั้ง
ได้มาดอมดม ผกาชื่นชม หมดแล้วขื่นขม ที่คามานาน
“เด็ดข้าไปสิ” ผกายืนกราน “ฉันอยากให้ท่าน เป็นเจ้าของข้า”
แต่แล้ว เจ้าชายองค์นั้น ก็ไปอีกรอบ ทิ้งผกาเอาไว้
ผกาดวงนั้น นั่งเศร้าเสียใจ ทำไมเจ้าชาย ถึงไม่รับข้า
หรือว่า ฉันไม่ดีพอ เป็นเพียงที่รอ ไม่ใช่ที่หลัก
“หรือเขานั้น ไม่ได้รัก ไม่ได้หลงเรา มาเป็นแต่แรก”
เขาคงหวัง แค่กลิ่นหอม อันเรืองรอง ของผกานั้น
แต่ยังหอม ไม่พอ ถึงขั้นจะเด็ด ไปใส่แจกัน
ผกาตัวสั่น ใช่สิ ฉันคงไม่ดีพอ ที่จะเป็นแบบนั้น
“ทรามวัยทุกวัน ฉันนั้น คงต้องหา เจ้าชายคนอื่นเสียแล้ว”
วันเดือนผ่านไป องค์แล้วองค์เล่า ผ่านชีวิตผกา มาแล้วน้อยใหญ่
บางคนดีไป บางคนเลิศไป แต่ไม่มีใคร เหมือนเจ้าชายองค์นั้น
น่ารักแสนดี ยิ้มใจละลาย ผกาอ่อนไหว ใจยังอยู่ตรงนั้น
“ใครกันนะ ที่ยิ้มได้ จนใจของฉัน ยวบยาบลง เหมือนเขาได้อีก”
เหนื่อยใจมากขึ้น ผกายังฝืน ทนเจอองค์ใหม่
แต่ไม่มีใคร ที่เหมือนเจ้าชาย แสนงามองค์นั้น
ถึงเขาจะมี จุดด้อยบางประการ แต่พอดีทุกอย่าง หาเหตุผลมิได้
“เวลาผ่านพ้น วนไปทุกที เอาเวลานี้ ทำตัวเองให้ดีขึ้นดีกว่า”
วันเดือนผ่านไป กาลเวลาผ่าน ผกาทำงาน เลี้ยงดูเลี้ยงต้น
ฝึกตนฝึนฝน ตามวัยของตน ลืมเรื่องรักไป
แต่ในทุกวัน ก็ยังถวิล หาเจ้าธรนินทร์ ผู้เคยผ่านมา
“ฉันอยากบอกว่า ขอบคุณนะ ที่ทำให้ข้า รู้จักความรัก”
วันคืนผ่านไป ผกาทรามวัย ลงไปทุกวัน
แต่ยังคงฝัน ถึงวัน ที่เจ้าชายองค์นั้น จะกลับมาสู่ตน
ไม่มีเจ้าชาย องค์ไหนอีกแล้ว ที่ผกานั้น สุดสั่นหวั่นไหว
“ฉันอยากบอกไป ขอบคุณนะ ที่ทำให้ข้า รู้จักความรู้สึกเช่นนี้”
วันคืนเดือนผ่าน ผกางดงาม ยังฝันวันวาน ซมซานจะคว้า
แต่แล้วก็มา เจ้าชายกลับหา ผกาอีกครั้ง
“เจ้าชายท่าน” ฉันตอบเขา “โปรดตอบเพียงว่า ท่านรักข้าหรือไม่”
เจ้าชายเอนเอียง เหมือนเบี่ยงเบนประเด็น น้ำตากระเซ็น ผงาตอบไป
“ว่าข้าเข้าใจ ว่าท่าน ไม่เคยรักข้า” ผกาทำใจ
เจ้าชายพยักหน้า อยากที่คาดไว้ ผกาฝืนใจ ยิ้มแย้มส่งเขา
ยังเก็บภาพจำ รอยยิ้มนั้น ที่ท่าน ได้ส่งกลับมา
เพียงเท่านี้ พอใจหนักหนา ผการะอา ร้องไห้ระงม
วันเดือนผ่านไป กาลเวลาผ่าน ผกาทำงาน เลี้ยงดูเลี้ยงต้น
ฝึกตนฝึนฝน ตามวัยของตน ลืมเรื่องรักไป
แต่ในทุกวัน ก็ยังถวิล หาเจ้าธรนินทร์ ผู้เคยผ่านมา
หากไม่เจอใคร ที่ดีเหมือนท่าน ฉันนั้น คงไม่หาอีกแล้ว
“ฉันรู้ว่า ความรัก เป็นสิ่งเดินมาหา ไม่ใช่ฉันเดินเข้าไป”
พรหมลิขิต จังหวะชีวิต ความพอดี และทุก ๆ อย่าง
ไม่มีความรีบร้อน หรือเฉื่อยชา เป็นตามเวลา ของทุกคนนั้น
“ฉันรู้ และต้องท่องจำ อย่าให้กลอนวนมาซ้ำ ช้ำใจข้าอีก”
วันเดือนผ่านไป กาลเวลาผ่าน ผกาทำงาน เลี้ยงดูเลี้ยงต้น
ฝึกตนฝึนฝน ตามวัยของตน ลืมเรื่องรักไป
แต่ในทุกวัน ก็ยังถวิล หาเจ้าธรนินทร์ ผู้เคยผ่านมา
วันเดือนผ่านไป กาลเวลาผ่าน ผกาทำงาน เลี้ยงดูเลี้ยงต้น
ฝึกตนฝึนฝน ตามวัยของตน ลืมเรื่องรักไป
แต่ในทุกวัน ก็ยังถวิล หาเจ้าธรนินทร์ ผู้เคยผ่านมา…
“ฉันพยายามหักห้ามใจ…”
วันเดือนผ่านไป กาลเวลาผ่าน ผกาทำงาน เลี้ยงดูเลี้ยงต้น
แต่ในทุกวัน ก็ยังถวิล หาเจ้าธรนินทร์ ผู้เคยผ่านมา…
“ฉันพยายามหักห้ามใจ…”
วันเดือนผ่านไป กาลเวลาผ่าน ผกาทำงาน เลี้ยงดูเลี้ยงต้น
แต่ในทุกวัน ก็ยังถวิล หาเจ้าธรนินทร์ ผู้เคยผ่านมา…