Table of Content
เจนนิส ฉันหยุดรถไม่ได้ ฉันต้องไปด่า ทปอ. วันนี้
Table of Content
บทตัวอย่าง
เคดี้: โอ้ย ฉิบหายแล้ว
เจนนิส: เธอ มันโกหกตอแหล
เคดี้: เดี๋ยว ฉันอธิบายได้
เจนนิส: อธิบายได้ว่าทำไมราดหน้าหมูถึงลดโลกร้อนได้มากกว่าสเต๊กแซลมอนงั้นเหรอ
ดาเมียน: เจนนิส ฉันหยุดรถไม่ได้ ฉันต้องไปด่า ทปอ. วันนี้
เคดี้: นี่ฉันพยายามทำให้ข้อสอบมันคิดวิเคราะห์มากกว่าที่จะต้องท่องจำเหมือนเมื่อก่อนละนะ
เจนนิส: เหอะ ๆ ออกข้อสอบคิดวิเคราะห์แบบช้อยส์สั้น ๆ อย่างนั้นน่ะเหรอ เธอตอแหลแล้วล่ะ ข้อสอบแบบนั้นน่ะมันก็เหมือนข้อสอบผ้าปูโต๊ะเหมือนสมัยคุณเจ๊อุทุมพรนั่นแหละ
ดาเมียน: เจนนิส ข้อนั้นทำให้คนชอบราดหน้าหมูอย่างฉันดูแย่
เจนนิส: ระบบการสอบ TCAS นี่มันสุดยอด เธอคงฟินมากเลยสินะ ที่ข้อสอบที่เธอออกมาก็ยังกำกวม แต่พอขอให้เฉลยทางการออกมาก็ทำเป็นองค์กรสันหลังยาว แต่ค่าสอบดันแพงแสนแพง
เคดี้: รู้ไหม? เธอจะมาพูดแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าฉันเฉลยข้อสอบออกมา เด็กก็จะรู้แกวข้อสอบ แล้วปีหน้าฉันจะออกอะไร
เจนนิส: พระเจ้า! ถ้าเป็น SAT อเมริกาที่เด็กสอบกันทั้งประเทศเขาก็มี official practice ย่ะ แต่เธอน่ะก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ตอนที่โรงเรียนสอนพิเศษเขาจำข้อสอบเธอไปเฉลยละหาเงินเข้าตัวเอง แล้วจะยังมาบอกว่า “โอ้ว ระบบการสอบใหม่จะลดความเหลื่อมล้ำ” โถ อีตอแหล
เคดี้: รู้อะไรไหม? ความเหลื่อมล้ำทางการศึกษาน่ะมันต้องใช้เวลาแก้เป็นสิบ ๆ ปีนะ
เจนนิส: อะไรนะ!
ดาเมียน: สทศ. เขาตั้งมาแล้วสิบเจ็ดปีแล้วไม่ใช่เหรอ
เจนนิส: โอ๊ย เหลือเชื่อเลย ความคิดของพวกบนหอคอยงาช้าง คิดว่าเด็กเขาเรียนพิเศษเพราะว่าบ้าแข่งขัน แต่ประสงค์หลักคือเข้าไปเอาเฉลยกับเทคนิคทำข้อสอบเก่า ละเด็กที่ไม่มีเงินเรียนพิเศษน่ะเหรอ เหอะ ก็ปล่อยเขาไปสิ ฉันจะบอกอะไรให้เอาบุญนะ ทปอ. ชาตินี้ชาติหน้าเธอก็ยังกำจัดความเหลื่อมล้ำไม่ได้หรอก ถ้ายังดัดจริตแบบนี้น่ะ
อ่ะ เอาไป ประวัติการเปลี่ยนระบบการสอบเข้าของเธอน่ะ
ดาเมียน: แล้วบอกว่าเด็กปีนี้เอาเวลาไปค้นหาตัวเองดีกว่า แหม!!!
ปล. โปรเจคเสร็จละเดี๋ยวเอามาพากย์นะ 555